Galibi

Lieve allemaal!

Het is weer al een tijdje geleden dat ik jullie met een nieuw avontuur heb verblijd (!). Dit heeft niet geheel aan mij gelegen. Door de hevig regenval de afgelopen tijd (jaja het is grote regentijd) is er in Frans Guyana een kabel geknapt met als gevolg dat er in heel Suriname al weken lang geen of beperkt internet en telefoonverkeer mogelijk is. Hier komt dus poging numero zoveel om een verhaal te plaatsen. M’n geduld wordt aardig op de proef gesteld en heb al menig maal als een briesende achter de pc gezeten, starend naar een zandloper….
Dus daar gaan we nog een keer…adem in….adem uit…



Laten we weer even terug in de tijd gaan en beginnen met Koninginnedag. Overdag moest ik gewoon werken. ‘savonds ben ik met mijn huisgenootjes uitgedost in het oranje naar een Nederlands feestje geweest. Heerlijk een hele avond mee staan bleren op Hollandse gouwe ouwe, heerlijk na 10 weken salsa, merenque, Luky dube en Akon. Een dag later waren we lekker vrij, 1 mei is dag van de arbeid en een nationale feestdag. Met de vorige avond nog in de benen (lees:hoofd) zijn we naar het onafhankelijkheidsplein vertrokken. Daar was het het een drukte van belang, kraampjes, trimloop, muziek en een hoop gezelligheid. Super leuk om mee te maken al hebben we het vroegtijdig afgetrapt iedereen was gesloopt en moest de volgende dag gewoon werken.

Die zaterdag traden Nick en Simon op, je begrijpt dat ik als superfan vooraan in de rij stond om een kaartje te scoren voor dit heugelijke feit! Toen we aankwamen was het optreden al in volle gang en eigenlijk zat de sfeer er al prima in! Onze Volendamse vrinden hadden het publiek binnen no time op de hand en het was uiteindelijk super gezellig!

Afgelopen weekend ben ik naar Galibi geweest. Galibi is een dorpje in de monding van de Marowijne rivier. Het weekend stond weer in het teken van de schildpadden. Die beesten hadden zo’n indruk op me gemaakt dat ik ze graag nog een keertje zou zien. En laat nu uitgerekend Galibi een schildpaddenstrand zijn…
De reis begon per bus, een 5 uur durende trip naar Albina. Bij aankomst wist ik niet wat ik zag, het was markt en echt werkelijk een drukte van belang. Mensen krioelden door elkaar, schreeuwden de boel bij elkaar en verplaatsten heel hun hebben en houden per kruiwagen zigzaggend door de mensenmassa heen. Ik liet het met liefde en plezier achter en wist niet hoe snel ik de boot in moest stappen..

De boottocht begon prima, lekker zonnetje en onbezorgd kletsen met de medepassagiers. In de verte zag ik een paar donkere wolken hangen maar dacht nog wat, wat kan mij gebeuren. Toen ik een kleine bries voelde opzetten begon ik me een beetje zorgen te maken en toen ik onze bootsman een poncho tevoorschijn zag toveren brak er een lichte paniek uit..Mijn poncho zat uiteraard veilig opgeborgen onderin m’n tas die helemaal in de punt van de boot lag onder allerlei zooi..Prettig. Gelukkig werd er een enorm dekzeil over ons heen gegooid en de bui barste los. Na 15 minuten onder het zeil kreeg ik spontaan claustrofobische neigingen, mede dankzij een aantal onder ons die de avond te voren nog even flink waren doorgezakt. De alcoholdampen die onder het zeil vandaan kwamen waren niet te harden en deden me denken aan een cafe met carnaval. Dan maar nat worden…verkleumd en sjaggie gingen we verder..

Bij aankomst in het natuurreservaat was ik spontaan alles vergeten. Het bounty-strand dat voor ons lag was werkelijk schitterend. De lodge waar we zouden overnachten was echt prima, douche en toilet op de kamer, wat een luxe! Ik deelde m’n kamer met m’n 3 huisgenootjes die ik had verleid mee te gaan op trip..! Bed geclaimd, bikini aan en hup het strand op, lekker genieten van de zon en de zee.

Nat het eten was het wachten op vloed en wat kun je dan beter doen dan foute drankspelletjes met de Ballostudenten uit Delft onder een prachtige sterrenhemel..Rond een uurtje of 11 zijn we gaan lopen en kon de zoektocht naar de schildpadden beginnen..Na een half uurtje was het al zover er was een Green turtle (soepschildpad of krape) net begonnen met leggen. Ik blijf het zo indrukwekkend vinden om zo’n enorm beest bezig te zien, geweldig. Toen kwam onze gids aanlopen met de mededeling dat er juist een Leather back het strand op kwam. Ik kon echt m’n oren niet geloven, de grootste zeeschildpad die ik zooooo graag wilde zien was gewoon een paar meter van me verwijderd!!! We hebben heel het proces van heel dichtbij mee kunnen maken. Wist niet wat ik zag toen ik m’n eerst glimp van d’r opving. De kop alleen al is zo groot als een voetbal, en over het lijf maar te zwijgen, wat een bakbeest! Heb alles op de voet kunnen volgen, nest zoeken, put graven, leggen, nestdicht gooien en camoufleren om vervolgens weer in zee te verdwijnen…..Wauw, echt heb er geen woorden voor om te beschrijven wat er door me heen ging, zo bijzonder!

Heel het proces heeft zo’n anderhalf tot twee uur geduurd dus hebben we na ‘onze’ Leather back de terugtocht maar meteen ingezet. Tijdens de wandeling over het strand struikelde je zowat over de schildpadden het was duidelijk spitsuur.In totaal hebben we 3 Leather backs en een stuk of 8 Krape’s gezien. Zeer voldaan kropen we gesloopt in bed..


De volgende dag vroeg de veren uit omdat we graag de schildpadden ook bij daglicht wilden zien. Mede voor jullie, mijn lieve thuisfront, omdat je bij daglicht de schildpadden ook kunt vastleggen op foto. We hebben heel het strand afgestruind maar helaas, we hadden al ons geluk de vorige avond al verspeeld en we hebben niets gezien, op twee dode kleintjes na…

Rond een uurtje of kwart over zeven waren we terug bij de lodge en de hoogste tijd voor een ontbijtje. Daar zit je dan, met je kont in het zand, zonnetje op je bolletje omringd door palmbomen en uitzicht op zee lekker op het bounty-strand je broodje ei en kopje koffie weg te werken…..Genieten.
Nog lekker gezwommen in de zee en genoten van alles om me heen. Toen was het toch echt gedaan met de pret en moesten we de terugtocht alweer inzetten.
Op de boot veranderde het lekker zonnetje in een brandende bal, en waar was dat lekker briesje gebleven? Het werd werkelijk smoorheet op de boot en iedereen moest verplicht wat op z’n hoofd, aan boord hadden we flessen met water om jezelf nat te maken mocht je oververhit raken. Wie kruipt er dan ook op het heetst van de dag in zo’n sloep???
Bij aankomst in Albina viel de schade erg mee, slechts 1 stagiaire bezweek zowat aan de hitte, it wasn’t me, ik had me keurig aan de voorschriften gehouden.

De busreis heb ik zowat helemaal slapend doorgebracht en thuis (ja, ik beschouw de Schietbaanweg als thuis, maar niet thuis-thuis, snappie?) aangekomen voelde ik m’n onderlip een beetje wegfikken, misschien toch een beetje verbrand dan? Toen ik de volgende ochtend in de spiegel keek wilde ik spontaan niet meer naar school. Ik was getransformeerd in het evenbeeld van Michael Reiziger. M’n onderlip was echt 20 keer zo dik geworden. Helemaal opgezet en zeer gevoelig. Er brak een licht paniek uit, gelukkig had ik kort daarna de briljante ingeving om een bevroren brood tegen m’n lippie aan te houden. Je had me moeten zien zitten met m’n diepvriesbrood tegen m’n lip aan de keukentafel. Zeer charmant! Na een half uur had ie eindelijk een acceptabele vorm aangenomen en ben ik toch maar richting school vertrokken. Jullie zijn bij deze gewaarschuwd, vergeet bij het insmeren NOOIT je lippen!

Genoeg over mij nu, hoe is het met jullie?


Dikke kus (ja, dat kan nu weer!)
mar