de aller, aller laatste vanuit Suriname....

Lieve Allemaal,


Hier is ie dan, m’n allerlaatste berichtje vanuit het prachtige Suriname. Morgen stap ik weer in het vliegtuig richting Nederland. Toen ik vier maanden geleden in m’n uppie met een bonzend hart van de zenuwen de douane doorging kon ik alleen maar hopen dat deze tijd een succes zou worden. Vanaf dag 1 heb ik genoten, van alles dat het land te bieden heeft. De stage, de mensen die ik ontmoet heb, de kinderen, de trips, het landschap, de cultuur, alles heeft een onvergetelijke indruk op me achtergelaten.

Voor de laatste keer gaan we even terug in de tijd..
Eindelijk was het dan 5 juni, met grote rode letters stond er op die dag, NIELS, in m’n agenda genoteerd. Het reisschema was doorgemaild en de taxi was besteld voor die dag. Door een kleine miscalculatie mijner zijde stond ik 5 uur te vroeg op Zanderij. Jaja, martinair houdt op het reisschema al rekening met het tijdsverschil, en neeeee dat hoef je dus niet zelf meer te verrekenen. Het vijf uur wachten in een bloedhete taxi is niets vergeleken met de voorgaande drie maanden maar was toch wel erg blij toen ik in de verte de kist uit de wolken zag komen.

Veel tijd om te acclimatiseren was er niet bij voor Niels want de volgende dag was mijn laatste stagedag. Voor het dagje zoo was hij nodig als derde begeleider. De kinderen waren helemaal voorbereid op de komst van ‘meneer Niels’. Meneer Niels daarintegen was minder voorbereid op de kinderen en na 5 minuten in de speeltuin stond ie badend in het zweet met een trosje kinderen te ploeteren bij de familieschommel. Het was die dag dan ook wel heel erg warm.

Een dag later stond onze eerste trip op het programma, de Ralleighvallen. Dit is een natuurreservaat aan de Coppenamerivier. Per vliegtuig zijn we er heengegaan. Eigenlijk mag het blik de naam vliegtuig niet dragen, vanwege de kleine omvang. Het uitzicht vanuit de lucht was echt fantastisch, zover je kunt kijken alleen maar oerwoud, super. Het landen op een airstrip is een belevenis op zich. Zo tussen de bomen op een grasveld, het zweet stond in m’n handen…!
Onze accommodatie was fenomenaal, alleen per korjaal bereikbaar. Op een berg omgeven door woud kon je het huisje vanaf het water al zien. Fantastisch!

De tweede dag stond het klapstuk op het programma. Het beklimmen van de Voltzberg. Van m’n huisgenootjes had ik al te horen gekregen dat het een pittig tochtje zou worden. Na drie uur ploeteren door het woud, balanceren op boomstronken over het water, springen over stroompjes en m’n ogen uitgekeken te hebben kwamen we aan op het plateau voor de berg. Vanuit dat punt hadden we een prachtig uitzicht op de berg, een granieten rots. Het uitzicht begon me ook een beetje zorgen te baren, hoe moesten we daar in godsnaam boven opgeraken??
Bij de voet van de berg aangekomen konden we aan het echte werk beginnen. Klauterend op handen en voeten moesten we naar boven. De bovenbeentjes en kuiten hebben het aardig te voorduren gekregen maar het uitzicht op de top was meer dan de moeite waard. Met het zweet op m’n bovenlip en m’n tong op m’n schoenen wist ik echt niet waar ik eerst moest kijken zo mooi en zo indrukwekkend.
Na een klein uurtje op de bergtop te hebben vertoeft en onze namen in de rots te hebben gekerfd moesten we via dezelfde weg terug. Ik kan niet beschrijven hoe steil sommige stukken waren, begreep wel waarom bij regen de top niet bereikt kan worden.

De daarop volgende dag stond er weer een boswandeling op het programma. Super mooie wandeling waarbij we veel apen hebben gezien. Zo leuk.
Op de vierde dag volgen we weer naar huis, het vliegtuigje dat ons kwam ophalen was nog een slag kleiner dan het vorige.

Na twee dagen in de stad hadden we onze volgende trip. Een tour over de Marowijne rivier. Dit is de rivier die de grens vormt tussen Suriname en Frans Guyana. 5 dagen lang zouden we per korjaal van kamp naar kamp trekken. Ons eind station was Drie Tabbetje. Dit is een Alkaans dorpje. De tocht per korjaal was geweldig en de boswandelingen onvergetelijk. Op dag 5 zouden we terug vliegen en om tien uur zaten we braaf met onze bagage op de airstrip te wachten. Het werd 11 uur, twaalf uur, een uur, twee uur, drie uur, vier uur en om 5 uur hadden we het wel gezien en betwijfelde we of we uberhaupt nog wel zouden vliegen die dag. Nee dus, er was geen vliegtuig beschikbaar. De volgende morgen dachten we nieuwe ronde nieuwe kansen. De gids had een vliegtuigje geregeld en dat zou ons rond een uur komen halen. De rest van de tour ging verder. Rond een uurtje of half 10 vloog er een ander vliegtuigje over, we werden snel in de boot gezet en op de airstrip vroegen we de piloot of ie nog een plekkie had voor ons. Dat was het geval en 10 minuten later hingen we in de lucht. Het vliegtuigje was piepklein en bood plaats aan 4 man, inclusief piloot. Ik zat naast de piloot en had ook een stuurknuppel voor m’n neus. Kon me bijna niet bedwingen om het stuur even over te nemen!

We hadden nog geen genoeg van het varen want terug in de stad aangekomen hebben we de volgende dag de Commewijne tour gedaan. Voor de derde keer naar Nieuw Amsterdam en de plantages maar dat maakt niet uit want het verveeld werkelijk nooit. We hadden super mooi weer die dag en we hebben lekker kunnen zwemmen en zonnen op het dak van de boot. Echt een geslaagde dag weer.

Afgelopen weekend stond de allerlaatste tour op het programma. Galibi. Niels was zo enthousiast geworden over de verhalen van de schildpadden dat hij ze ook wilde zien. Ik had er ook nog lang geen genoeg van en vond het dus helemaal niet erg om voor de vierde keer een tochtje te maken voor deze beesten. Dit keer sliepen we op Galibi dorp. Een beetje anders was het dus wel. Bij het dorp zit een soort van dierentuin, met een luiaard, boombeer, slangen, kaaimannen en aligators en een babyaapje. Het aapje kon je op je arm laten lopen en dan klampte ie zich helemaal aan je vast zodat je een soort van levende armband had. Bij mij had ie niet zoveel houvast en kantelde ie steeds maar bij Niels zat ie heerlijk. Zo heerlijk dat ie het op een krijsen zette wanneer je ‘m wilde pakken. De hint was duidelijk, meneer wilde mee. Gelukkig kon dat gewoon en met de aap bij Niels op de schouder gingen we verder de dieren bekijken. Op een gegeven moment zag ik iets op Niels z’n shirt het leek wel een spetter water. Mee dat ik aan Niels vraag wat er op z’n shirt zit, piest die aap Niels helemaal onder!!! Ik kwam niet meer bij en de aap wilde nog steeds niet bij Niels weg. Inmiddels vond Niels het niet leuk meer en wilde van de aap af. Ik kon helemaal niets meer doen, ik lag dubbel van het lachen. Uiteindelijk heeft de beheerder de aap onder luid gekrijs van Niels afgehaald…!!

Toen het vloed was zijn we per boot naar het schildpaddenstrand gevaren. Vanaf het water konden we precies zien waar er een schildpad bezig was. De vangst van de avond waren vier Leatherbacks. Het blijft fantastisch om die beesten bezig te zien met hun prehistorische uiterlijk. Geweldig. Helaas weer niets gezien bij daglicht dus opnieuw geen foto’s kunnen maken…jamerrrr!

De laatste trip is een feit en nu is het echt aftellen geblazen. Dinsdagochtend ga ik nog voor de laatste keer naar school om nu echt definitief afscheid te nemen van de kinderen en m’n mentor. Dan zit het erop en komt het onvermijdelijke, terug keren naar huis. Het is een groot avontuur geweest dat ik voor geen goud had willen missen en ik zal nog vaak met heel veel plezier terug denken aan Suriname, het land waarop ik opslag verliefd ben geworden.


Liefs mar!


PS: iedereen super bedankt voor de lieve berichtjes, kaartjes en reacties op de site, echt geweldig. Wie zin heeft in een bekijken van een enorme hoeveelheid foto’s met live commentaar is uiteraard van harte welkom!!