Paasvakantie vieren!

Lieve allemaal

Wat gaat de tijd toch snel! De paasvakantie is alweer voorbij en ik heb niet stilgezeten.

Dinsdag ochtend werd ik gewekt door een smsje, van Maud mijn huisgenootje die bij een touroperator stage loopt. De rivercruise was de volgende dag in de aanbieding en of ik zin had om mee te gaan…..Het idee van een hele dag lekker op het water in een boot sprak me wel aan en ik smste haar terug dat ze me in mocht schrijven.

De volgende ochtend ging ik gewapend met een handdoekje en zonnebrandcrème richting pier. Omdat de cruise niet helemaal volgeboekt was gingen Maud en haar vriend Rob (die hier op vakantie is) ook mee. Super gezellig.
Het was echt een super mooie dag, geen zuchtje wind en zeven zonnen, just the way i like it!
De eerste stop die we maakte was op Fort Nieuw Amsterdam. Eerst ff een wandeling rond het fort en daarna naar het openlucht museum. Tijdens het wandelen even gekletst met de andere toeristen die mee waren. Ik had al na 5 minuten een blok van pak en beet 100 kilo aan m’n been. Een sugar-lee hoopper look-alike vond het nodig me op de hoogte te brengen van haar gehele persoonlijke levensverhaal, en geloof me het was gedetailleerd.
In het begin kon ik nog wel vriendelijk terug lachen maar op een gegeven moment had ik het wel zo gehad dat zelfs knikken met m’n hoofd te veel moeite kostte.
Bij de gevangenis aangekomen had ik het punt bereikt dat ik haar met liefde en plezier opgesloten had in de isoleercel. Gelukkig kon ik op dat moment van haar ontsnappen…..ik bedenk me voortaan 10 keer voor ik iemand vraag wat ze van Suriname vinden…

Ondanks het getetter van Sugar-lee in m’n ene oor heb ik echt m’n ogen uitgekeken, Nieuw Amsterdam is echt heel mooi. Hup de boot in en op naar de volgende bestemming. Onderweg vond Sugar-lee het nodig om zich bonteficaal op dek in haar bikini te hijsen, dat was ook echt even teveel van het goede en zal nog lang badend in het zweet wakker worden van het beeld dat op mijn netvlies gebrand staat. Ondertussen ging ze onverstoorbaar door met haar monoloog over fotografie tegen Rob, arme jongen….
Frederiksdorp was onze volgende halte. Frederiksdorp is een plantage die in de oude staat is hersteld. Het geeft een goed beeld van hoe het plantageleven geweest moet zijn. We hebben er heerlijk geluncht en daarna hebben we onze biezen weer gepakt.
Ondertussen was het behoorlijk warm geworden en stond de volgende activiteit op het programma, zwemmen in de commewijnerivier! Er zat behoorlijk wat stroming dus iedereen moest een zwemvestje om en daarna lekker vanaf de boot in het water plonzen! Alleen Maud en ik lagen op een gegeven moment nog in het water, dobberend aan de reddingsboei. De bootsman zette de boot in z’n achteruit en daar hingen we, als twee kleine kinderen, lachend en gierend aan de boei achter de boot aan. Geweldig!

Na de laatste stop bij plantage rust en werk zetten we koers richting Paramaribo. In de stad aangekomen zagen we een drukte van belang. Het bleek wandelmars te zijn. Een beetje vergelijkbaar met onze wandel vierdaagse maar dan natuurlijk wel met een Surinaams tintje.
We hadden geluk want de mars kwam door onze straat dus we konden lekker vanaf het balkon genieten van de bonte, zingende, dansende stoet die voorbij trok. Echt geweldige sfeertje. Ik kan me een optocht herinneren door ‘t steen, die door een dreigende kater na 5 minuten al loodzwaar was, nou dat was echt peanuts vergeleken met deze tocht. De deelnemers leggen onder begeleiding van een drumband dagelijks een tocht van 15 km af. En geloof me ze lopen niet gewoon maar dansen de gehele trip uitbundig! Had spontaan zin om mee te doen..ik, als ervaren optochtloopster!
Dat weekend stond er weer een tripje op het programma, Matapica. Dit is een strand waar zeeschildpadden aan land komen om eieren te leggen. Op het eiland is voor de rest bijna niets, een hutje en een hangmattenkamp. Per boot zijn we naar het strand gevaren, eerst een stukje Commewijne rivier en daarna de oceaan op. De boottocht was super lachen, lekker hoge golven en zo nu en dan kwamen we met ons bootje echt los van het water. Bij aankomst hangmatje opgehangen en lekker gezwommen in de zee. Omdat er voor de rest helemaal niets is op het strand was er een muziekinstallatie en een salsaleraar mee. Dus na het eten de voetjes van de vloer en hebben we salsales gekregen op het strand. Daarna was het wachten tot het vloed werd. Pas bij vloed komen de enorme beesten aan land. Tot nu toe hadden we nog niet echt gelukt gehad met het spotten van dieren en ik zag het al helemaal gebeuren dat er geen enkele schildpad legdrang had. De tijd hebben we gedood met het drinken van biertjes, het hangen rond het kampvuur en het luisteren en vooral dansen op de cd van Lucky Dube die ik van de taxichauffeur had afgetroggeld.

Eindelijk was het vloed en we waren niet meer te houden. De toch werd ingezet. Muisstil liepen we achter de gids aan, geen enkel licht mocht aan. De schildpadden zijn namelijk heel gevoelig en bij een schijnsel van een lantaarn of het silhouet van een mens kunnen ze al afschrikken en niet aan land komen. Na driekwartier lopen zakte de moed me redelijk in de schoenen, nog geen spoor van een schildpad te zien. Tot het moment dat de gids zijn armen wijd deed, het teken dat hij wat zag. Iedereen moest hurken op het strand en super stil zijn. En toen hoorden we haar, scharrelend op het strand. Het was een green turtle beter bekend als de soepschildpad. En geloof me daar kun je heel wat bouillon van trekken, wat een enorm beest.
Ze was nog maar net aan land en was nog bezig een nestplaats te zoeken. Dit kan even duren en dus besloten we door te gaan. Nog geen 5 meter verder gingen de armen van de gids weer uit elkaar. Een enorm zandspoor ging het struikgewas in. En daar was een andere soepschildpad bezig een gat te graven. Even rustig wachten tot ze uitgegraven was en toen kon het leggen beginnen.Tijdens het leggen zijn de beesten in trance en kun je echt heel dichtbij komen. Ik heb zowat met m’n neus onder de schildpad gelegen en kon heel goed zien hoe de eitjes in het nest vielen. Ze komen echt om de 5 seconden eruit gefloept en het lijken net pingpongballetjes. Daarna gooit ze het nest dicht en camoufleert ze het met takken en zand, daarna gaat ze terug naar Afrika.De eieren worden door de zon uitgebroed. Prima vangst dus twee schildpadden, tevreden ging iedereen in z’n hangmatje om lekker te slapen.

De volgende dag gingen we terug naar huis, we hoorden ons vervoer al aankomen maar zagen nog niets, even later zagen we het zand opstuiven en daar kwam ie uit de lucht gevallen, de helikopter. Echt super gaaf met 3 tegelijk werden van het strand naar de stad vervoerd. Wij waren als laatste aan de beurt, Sabrina, Igrid en ik. Iedereen werd geïnstalleerd en kreeg een koptelefoon op zodat we onderweg met elkaar konden praten. Het opstijgen was echt geweldig, en ik nam m’n rol als stewie purser zeer serieus door iedereen in het oor te blèren wat ik zag.

Afgelopen dinsdag, woensdag en donderdag ben ik samen met de familie van mijn mentor uit logeren geweest in Republiek. Ze hadden daar een vakantie huisje aan het water dus ook daar had ik wel oren naar. Mijn mentor is een Javaanse vrouw en zowat heel de familie was aanwezig, sommigen bleven anderen gingen weer. Het was echt een komen en gaan van familieleden. Ik heb echt genoten om een aantal dagen tussen deze mensen te leven en hun gebruiken en gewoonten te beleven. Vooral het koken vond ik erg leuk en ik heb goed opgelet in de keuken, dus als ik terugkom kunnen jullie een Surinaams/Javaans etentje verwachten. Iedereen was echt super aardig en ik voelde me helemaal thuis. Het ritme had ik ook snel te pakken, slapen, eten, zwemmen, eten, slapen, eten, zwemmen, slapen……Heerlijk!

Tonnetje rond begon ik de volgende dag aan m’n volgende tour. Isadow.
Isadow is een Vakantie oord dat op een Samarakaans eilandje in de Suriname rivier ligt.
Samen met Maud en Rob haar moeder en tante gingen we op pad. De eerste 5 uur waren per bus en het laatste uur was per korjaal, dat is een lange smalle boot die heel laag op het water ligt. Het uitzicht vanuit de korjaal was werkelijk prachtig.heel Mooi woud en aan de oever waren kinderen aan het zwemmen en vrouwen de was aan het doen in de rivier. Super veel vogels, die boven het water aan het vissen waren. Ik heb zelfs een ijsvogel gezien en moest meteen aan jou denken Petter. In het echt is ie zoveel mooier dan in het boekje waar we vroeger altijd in keken. Rond het eilandje ligt een prachtige sula (stoomversnelling) waar je lekker in kunt gaan liggen zodat je door het water gemasseerd wordt. We sliepen in een hutje wat voor sommigen onder ons (lees moeder een tante van Maud) de nodige spanning opleverde. De dames vonden het maar niets en waren panisch voor alle ritselende geluiden die uit het strodak kwamen. Resultaat was dat er een enorme bouwlamp mee de hut in moest en de rest van de nacht aan bleef.
’s Avonds zijn we uiteraard weer op dierenjacht gegaan. Ik blijf dit zo enorm spannend vinden. Gewapend met een zaklampje met lege batterij ging ik achter de gids aan de jungle in. Uit mijn lampje kwam zo’n zielig lichtstraaltje dat ik al snel besloot om m’n lamp uit te doen en met de gids mee te kijken. Bij het water aangekomen scheen hij op de oever aan de overkant….en ja hoor daar zat ie…..m’n eerste kaaiman!!!!! Zo gaaf en tegelijker tijd zo bizar ik had daar een paar uur eerder lekker liggen poedelen in het water..
De vogelspinnen en kikkers van daarvoor vielen echt in het niets bij deze vondst..Geweldig.

De volgende dag moesten we afscheid nemen van Rob en Maud die gingen naar huis omdat Rob z’n vlucht een dag later ging. Voor de achterblijvers was het gelukkig nog niet voorbij. Er stond een bezoekje aan nabij gelegen dorpjes op het programma. Per korjaal werden we door de bootsman behendig door de sula vervoerd. De dorpjes die we bezochten waren Samarakaanse marron dorpjes. Vanaf het begin van de kolonie zijn slaven de plantage ontvlucht de bossen in, ze stichtten daar nederzettingen, deze bevolkingsgroep worden de marrons genoemd. Bij het aanmeren stond ons een soort van veredelde vogelverschrikker op te wachten. Dit is de poortwachter van de marrons. Voor je het dorp in gaat moet je onder een poort met hangende bladeren door lopen, dit is om de boze geesten weg te houden uit het dorp. De marrons hebben geen goddelijk of christelijk geloof, ze geloven in geesten en overal in het dorp zie je rituelen om de boze geesten weg te houden en goede geesten te eren. Heel bijzonder om te zien. De marrons leven geheel afgezonderd en op een geheel eigen wijze, ik voelde me echt een indringer om als verwende Hollander door dat dorp te banjeren.
Na een wandeling door drie dorpjes gingen we per korjaal terug naar Isadow. De tocht werd onderbroken door een duik in de sula die we tegen kwamen.

Iedereen was kapot toen we terug kwamen, lekker eten en vroeg naar bed. Ik ging slapen en werd een uur later wakker door de tante van Maud die op haar gemak het gehele tropische regenwoud aan het zagen was. Mijn god ik wist niet dat een mens zo’n geluid kon produceren. In het begin vond ik het wel grappig maar na een half uur was ik al licht geïrriteerd, na een anderhalf uur werd ik boos na 3 uur wanhopig en na 4 uur had ik het niet meer. Om kwart over 5 trok ik het niet meer en ben opgestaan. In het pikkedonker ben ik op de rotsen aan het water gaan zitten en heb de nacht zien vertrekken en de dag zien komen, prachtig.
Doordat ik die nacht niet geslapen had heb ik van de terugreis bijna niets meegekregen en heb alleen maar liggen slapen.

Morgen beginnen de scholen weer en ik heb echt zin om aan de slag te gaan, tijd om te gaan doen waarvoor ik hier gekomen ben, stage lopen!

Liefs mar!