Blanche Marie-vallen

Het paasweekend stond voor mij in het teken van de Blanche Marie-vallen.
Deze watervallen liggen ten westen van het Centraal Suriname Natuur Reservaat aan de voet van het Bakhuisgebergte.
Tijdens de infosessie de avond voor vertrek waren we gewaarschuwd voor de weg naar het reservaat, deze zou heel erg slecht zijn…..

Begrip voor de trip was het motto en goedgemutst stonden we op afgesproken tijdstip te wachten op ons avontuur. Het stuk oudijzer dat anderhalf uur te laat aan kwam zetten leek niets op de beloofde 4 maal 4 jeep, maar ach flexibel als we zijn gingen we het avontuur tegemoet. Onze crew bestond uit 2 chauffeurs, een monteur, gids, kok en hulpkok, fotograaf, cameraploeg en geluidsvrouw en 25 verwende Hollanders. Als vervoer hadden we 2 jeeps en oude afgetrapte bus.
Fotograaf en cameraploeg gingen mee omdat het een pilot was. Er gaan niet heel veel trips die kant uit en om de boel een beetje te promoten onder de toeristen wilden ze het geheel in beeld brengen, voordeel voor ons: de hele expeditie kostte me een prikkie!

Op de verharde weg zat de stemming er al goed in, gezellig kletsen en geinen, wat nou begrip voor de trip, dit is helemaal niet verkeerd. De kettingzaag en monteur leken me ook een tikkie overdreven…wat kon er ons nou gebeuren?
Na een uurtje of twee kwamen we op aan op de Tibitiweg, ‘de’ weg naar de Blanche Marie-vallen.
Dat was andere koek, onverharde bauxietweg met putten en gaten, hobbels, kuilen en heel veel water en modder. Opeens begreep ik ook waarom we de monteur bij ons hadden, die zou wel eens heel hard nodig kunnen zijn. Bij de eerste serieuze kuil was het feest al meteen compleet. De 4 maal 4 jeep ging ons voor en kwam er maar net doorheen. Daar sta je dan met je wrakstuk op 4 wielen aan de afgrond van een enorme modderpoel. Even diep ademhalen, schrapzetten…flinke aanloop..heel veel gas geven….en gaan,…Een hoop gegil, aanmoedigingen gelach….gehobbel en geklots…Helaas poging mislukt. De bus zat muurvast en kon niet meer voor of achteruit. Uiteraard waren we hierop berekend. Sleepkabeltje erbij en trekken maar. De bus slipte alle kanten uit en wij roepen en aanmoedigen. Echt zo grappig. En ja hoor als een slak kropen we uit de drek. Applaus voor de chauffeur. 3 meter verder van het zelfde laken een pak. Dit keer zaten we echt klem. Opnieuw sleepkabeltje erbij….een harde knal en ojee…sleepkabel geknapt. Einde expeditie dachten we en we keken elkaar met een bedrukt gezicht aan. Onze monteur trok zijn gereedschapskist open en toverde daar een sleepketting uit, dat ging stukken beter, iedereen moest de bus uit om het gewicht zo laag mogelijk te maken. Ik zette een stap uit de bus en zonk tot aan m’n knieën weg in het bauxiet. Lekker als je nog 300 kilometer in de bus moet.
De jeep moest echt alles geven maar onder luid gejuich werd de bus bevrijd uit zijn benarde situatie. Resultaat: kapotte versnellingsbak en dichtgebogen uitlaat. De monteur dook onder de bus en fixte ons barrel. De reis kon weer verder. We hebben over drie kilometer 2 en half uur gedaan, dat beloofde wat voor de resterende 250….
In totaal hebben we over 320 kilometer 18 uur gedaan. Gebroken kwamen we de bus uit!

Bij aankomst waren we allemaal zeeziek en niemand kon een rechte lijn lopen, zo vreemd was dat. Snel de kamers onderverdelen en lekker slapen…dachten we. Bij inspectie van de kamers bleek dat de bedden onder de vlooien zaten en we geen klamboe’s hadden. Gelukkig hadden we zelf beddengoed bij dus snel verwisselen en bij de beheerder hebben we klamboe’s geclaimd. Met hamers en spijkers gingen we aan de slag. Ik sloeg een spijker in het plafond om de klamboe te bevestigen en opeens kwam uit alle gaten en hoeken vleermuizen de kamer door gevolgen..gezellig! De kok besloot om nog ff een warme maaltijd te bereiden dus al met al lagen we pas om 2 uur in bed. Ik deelde m’n bed met Ingrid mijn nieuwe huisgenootje. Die, zo bleek later, er een handje van heeft om mensen in haar buurt eens lekker vast te pakken!

‘s ochtends werd ik wakker met de klamboe in m’n gezicht geplakt, die had het toch niet helemaal gehouden en was aan mijn kant naar beneden komen zeilen…Ik voelde me echt een vis in een net. Toen we buiten op de veranda stapten was ik op slag alles vergeten, de reis, de bus, het ongedierte….wat een uitzicht. Echt onbeschrijfelijk, de rivier stroomde een metertje of 3 van ons vandaan voorbij en het woud lag daar meteen achter. Wauw! Snel ontbijten en stevige stappers ondergebonden en op naar het klapstuk waar het allemaal om draaide: de Blanch Marie-vallen. Na een wandeling van 20 minuten hoorde je het water al kolken, en daar doemde ze op. Door de vele regen van de afgelopen periode was de watermassa en de kracht die er achter zat enorm.
Snel via de rotsen naar beneden klauteren en proberen een mooi badje tussen de rotsen te vinden.
Terwijl ik lekker in een badje van het uitzicht lag te genieten zag ik de rest van de groep naar beneden komen via het touw. Dit ging niet helemaal volgens plan. Twee jongens gingen echt aan het touw hangen, terwijl het als ondersteuning bedoeld was. Het touw knapte en de jongens kledderde op de rotsen. Resultaat: 1 hersenschudding en 1 van boven tot onder geschaafd. Ik kon meteen aan de slag met mijn EHBO-diplomaatje wat ik nog had van de basisschool.

Rond een uurtje of 1 gingen we terug naar het huisje voor een lekkere maaltijd. Na het eten zijn we even lekker gaan pootjebaden in de rivier. Er waren wat mensen aan het vissen en we gingen even kijken of ze al beet hadden. Dat was zeker het geval, ze lieten ons de buit zien en opeens voelde ik me niet zo lekker met m’n pootjes in het water. De buit bestond namelijk uit piranha’s. MAYDAY! iedereen meteen het water uit! Ik wist niet dat die beesten zo groot konden worden! Gelukkig komen ze ook niet aan je knabbelen wanneer je aan het zwemmen bent in de rivier, maar het blijft een gek idee dat je tussen die beesten aan het zwemmen bent.

De volgende ochtend hebben we een wandeling gemaakt door het woud. Gewapend met kapmessen en een jachtgeweer gingen we op pad. Na 15 minuten over de weg zijn we echt het bos in gegaan. Gids voorop en wij als pielen achter elkaar. Er bestaat een bepaalde methode wanneer je op deze manier het bos ingaat. Je maakt op een boom één inkeping aan de voorkant en twee inkepingen aan de achter kant. Zo weet je dat wanneer je aan de terugweg bezig bent en één inkeping ziet, dat je de verkeerde kant uitgaat.
Na twee uur waren we behoorlijk diep in het woud. We gingen dezelfde weg terug. Ik liep samen met Sabrina voorop en wij zouden de terugweg bepalen. Zoeken naar de bomen met twee inkepingen en platgetrapte bladeren. Het ging heel lang goed tot een bepaald moment we echt niet meer zagen welke kant we op moesten. De gids kwam naar voren en wees ons de weg. Echt ongelofelijk, we waren maar twee meter van het ‘pad’ vandaan en we konden het echt niet meer terug vinden!

Na de lunch stonden de ‘el dorado’ vallen op het programma, dat zijn vallen zo’n 10 kilometer verder op liggen. Eerst flinke wandeling door het bos, over de rivier gezet door een bootsman en daarna een klim over de rotsen. De vallen waren echt prachtig, heel anders dan de blanche-Marie. Het fijne aan deze vallen was dat je lekker in de stroom kon gaan liggen zodat je een massage kreeg van het water. Werkelijk prachtig.

‘savonds stond er weer een wandeling op het programma. Wachten tot het donker is en rond een uurtje of negen zijn we het bos ingegaan. Wat is dat een belevenis zeg. Alles is zo anders dan overdag.Iedereen had een zaklamp bij en wanneer je in de bossen of op het pad scheen zag je allemaal glinsteringen. Dat waren de ogen van spinnen, padden, kikkers en vlinders.
We gingen natuurlijk dieren spotten dus muisstil liepen we door het bos. Echt zo spannend.
Op een gegeven ogenblik stonden we stil omdat we wat hoorden. Alle lichten moesten uit en de oren open. Niks gevonden dus verder. Ik stond ff stil en keek naar boven opeens voelde ik iets op m’n voorhoofd pletsen. Het leek een waterdruppel maar het rolde niet verder. Ik pakte ernaar en het voelde heel dretsig. Bij nadere inspectie bleek het een uitgerocheld stukje vrucht te zijn. Er zat dus iets in de boom boven me. Ik scheen met m’n lamp naar boven en werd aangestaard door twee oranje ogen…!! De rest kwam bij me staan en de gids identificeerde het beest dat me ondergespuugd had. Het bleek een kleine oppossum te zijn. Zo gaaf mijn eerste zelf gespotte dier!
Later hadden we ook nog een grootte gezien. Zo bijzonder. Bij het water aangekomen hoopte we kaaimannen te zien, maar helaas ze waren niet thuis…

De terugreis werd die nacht om 2 uur ingezet en met een beetje tegenzin stapten we het barrel in. Het eerste deel van de weg ging heel voorspoedig en al snel hadden we tijdswinst op de heenweg. Het laatste stuk van de weg was echt heel slecht. Er waren 2 meisjes en een jongen die niet meer in de bus durfde omdat hij zo hobbelde en schommelde. Ik heb zelf ook een paar momenten gehad waarbij ik dacht mayday mayday we are going down of nu slaan we om. Het maakte de boel wel heel spectaculair.

De filmploeg heeft heel wat materiaal kunnen verzamelen, bijvoorbeeld van mar, hangend aan een touw in de stroomversnelling van de rivier, hoestend en proestend, haren in m’n gezicht met m’n bikinibroekje nog net aan m’n grote teen en m’n cups op m’n rug…..Prettig!
Hoop dat ze dat eruit knippen, zo verkoop je natuurlijk nooit een trip naar de vallen, wie wil dat nou!

Het was echt een geweldig weekend dat één groot avontuur was. Super veel gezien en gedaan maar vooral genoten heel, heel erg genoten!


Liefs mar!